Verslag BK 100km 09/06/2019 Het BK 100km op de weg lopen klinkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want het is nl. een aanloopstrookje en dan 20 rondjes van 5 km lopen.
Het zou dus niet alleen een fysieke, maar ook een mentale uitputtingsslag worden, daar in Zwevezele. In mijn hoofd had ik 100 verschillende scenario's bedacht met maar 1 doel; uitlopen. Het hoge verwachtingspatroon heb ik gedurende afgelopen jaren fel moeten terugschroeven, want dat beestje MS sluimerd iedere seconde van de dag door mijn lichaam.
En jawel ook zondagmorgen had ik last van zenuwpijnen.
Na het startschot voelde ik meteen dat het fysiek en mentaal toch goed zat. De eerste helft van de wedstrijd liep ik samen met de eerste vrouw in de race, Adinda, die later het BK bij de vrouwen won. Samen lagen we op een schema om binnen de 9u aan te komen. Stillaan begon ik toen al te dromen... Zou het lukken?
In de 2e helft van de wedstrijd begon ik steeds een beter gevoel te krijgen. Daarop besloot ik alle kaarten op tafel te gooien en het tempo iets op te drijven. Het was een gok die mij mijn wedstrijd kon gekost hebben. Tussen km 60 en 70 waren mijn snelste kilometers van de wedstrijd. Nadien keerde het tij in de laatste 15-20km. De spier- zenuwpijnen waren bijna onuitstaanbaar, waardoor de tranen over mijn wangen stroomden. Nooit eerder had ik tijdens het lopen zo'n pijnen ervaren. Toch lukte het mij om de pijn ergens in mijn hoofd te plaatsen en er toch mee door te gaan. Op zo’n afstand heeft elke loper pijn, MS of geen MS. Het is de manier waarop je omgaat met die pijn, waar je het verschil maakt op dat moment. "Plaats de pijn en blijf focussen op de race en de bevoorrading", zei ik tegen mezelf. Stoppen? Dat was een optie, maar niet die van mij gisteren. Stoppen dat was na 20 rondjes op km 100 in 8u53min en een 9e plaats.
En dat ... pakken ze mij niet meer af.
En dat ... pakken ze mij niet meer af.