Zondag 9 juni stond in het rood omcirkeld en in het vet
gedrukt in mijn agenda, dan zou ik immers mijn eerste 100 K lopen.
Niettegenstaande mijn beperkte loopervaring – ik loop pas sedert een 3-tal jaar en had pas 2 marathons bij mijn club De Krekenlopers, op mijn conto – voelde ik dat ik er klaar voor was.
Niettegenstaande mijn beperkte loopervaring – ik loop pas sedert een 3-tal jaar en had pas 2 marathons bij mijn club De Krekenlopers, op mijn conto – voelde ik dat ik er klaar voor was.
Toen ik echter een 10-tal dagen voor de start te kampen kreeg met een en keelontsteking en infectie van de bovenste luchtwegen vreesde ik dat al mijn trainingsarbeid tevergeefs was geweest. Zo zat ik enkele dagen voor aanvang van de wedstrijd nog aan de antibiotica.
Om 8 uur gaan we dan van start. De weergoden zijn ons
gunstig gezind en we zijn klaar om 22 maal de finish te overschrijden.
Wat me meteen opvalt is de gemoedelijke sfeer. Iedereen praat tegen iedereen en je voelt het wederzijds respect.
Ik neem me voor om het rustig aan te doen en verzeil in de achtergrond met een tempo van rond de 10,5 km/u.
Wat me meteen opvalt is de gemoedelijke sfeer. Iedereen praat tegen iedereen en je voelt het wederzijds respect.
Ik neem me voor om het rustig aan te doen en verzeil in de achtergrond met een tempo van rond de 10,5 km/u.
Ik sta versteld van de snelheid van sommige deelnemers en al
gauw word ik een eerste maal gepasseerd door de toppers. Rond de 40 km voel ik
een blaar opkomen op de bal van mijn rechter voet. Veel hinder ondervind ik er
echter niet van. Toch besluit ik om rond km 55 van kousen en schoenen te
wisselen. Een goede keuze.
Rond km 70 beginnen de beenspieren vermoeid aan te voelen.
Mentaal voel ik me echter ijzersterk niettegenstaande mijn tempo nu begint te
zakken en mijn algemeen wedstrijdgemiddelde voor het eerst onder de 10 km/u
zakt toch loop ik nog vrij soepel. De aanmoedigingen door de andere deelnemers
en de supporters in de bevoorradingszones doen deugd.
Iets later krijg ik te kampen met buikkrampen –
waarschijnlijk wat te veel suikers opgenomen – wat mijn noopt tot 2
toiletbezoeken. Hierna voel ik me terug een stuk beter en hervat met volle
moed.
Het komt nooit in me op om er de brui aan te geven.
2 ronden voor het einde speelt een kramp in de rechter kuit plots op waardoor ik verplicht word om toch een eindje te wandelen. Opnieuw kan ik mijn ritme terug vinden en na 10u33:05 bereik ik relatief fris de finish op de 20ste plaats.
Het komt nooit in me op om er de brui aan te geven.
2 ronden voor het einde speelt een kramp in de rechter kuit plots op waardoor ik verplicht word om toch een eindje te wandelen. Opnieuw kan ik mijn ritme terug vinden en na 10u33:05 bereik ik relatief fris de finish op de 20ste plaats.
Volgens mij is de eerste 100 K die je loopt ook de
makkelijkste. Mijn uitgangspunt was immers finishen: niets meer, niets minder.
Volgend jaar hoop ik opnieuw aan de start te staan om onder de grens van 10 uur
te duiken wat dan toch wat meer druk met zich mee zal brengen.
Wat mij echter opviel was dat er, niettegenstaande er toch
heel veel gelopen wordt, een toch maar beperkt deelnemersaantal was. Deze
uitstekende organisatie verdient het om meer lopers aan de start te krijgen.
Vandaar een warme oproep aan iedereen die het voelt kriebelen om deze fysieke en mentale uitdaging aan te gaan: gewoon doen! Een 100 K doet zeer voor iedere loper. Elkeen loopt immers volgens zijn/haar tempo.
Ik ben alvast een mooie ervaring rijker!
Vandaar een warme oproep aan iedereen die het voelt kriebelen om deze fysieke en mentale uitdaging aan te gaan: gewoon doen! Een 100 K doet zeer voor iedere loper. Elkeen loopt immers volgens zijn/haar tempo.